ภาษาเป็นสิ่งที่ใช้สื่อสารกับคนอื่นๆหลายๆคนหลายๆ กลุ่ม ตามคนในท้องถิ่นนั้นๆ
แต่กับการเต้นแล้วมีคนหลายกลุ่มพยายามสร้างภาษาของตัวเอง และสามารถสื่อสารได้กับตัวเอง
ตัวตนของตัวเอง เราต้องการให้คนอื่นเข้าใจ ภาษาของเราได้ยาก หรือไม่เข้าใจเลยยิ่งดี กลายเป็น
ภาษาที่เราสามารถเข้าใจได้คนเดียว คนที่สามารถเข้าใจได้คือคนที่มีพื้นฐานของภาษาที่เรามี
อย่างน้อย 1 ภาษา แต่อย่างไรก็ไม่มีทางเข้าใจได้หมด เพราะจําเป็นที่จะต้องมีพื้นฐานมากกว่า
1 ภาษาเป็นทุนเดิม
แต่ที่สําคัญในเรื่องภาษาจริงๆคือ สําเนียง เรียกได้ว่ามันคือ DNA ของภาษานั้นเลยทีเดียว
เมื่อไหร่ที่เรายังไม่มี DNA ของภาษาก็จะทําให้ภาษาที่สร้าชออกมาไม่สละสลวยสมบูรณ์
หรือ ไม่โดดเด่นนั่นเอง การแต่งคํา สร้างกลอน สร้างสํานวน เป็นการสร้างเอกลักษณ์ของภาษาให้
โดดเด่น แต่ชุดคํา และรูปแบบมักจะเปลี่ยนไปตามยุคสมัยเสมอ สิงที่เปลี่ยนภาษาทุกวันนี้ไม่ใช่
ตัวภาษา สิ่งที่เปลี่ยนจริงๆคือรูปแบบของการใช้ภาษา เพื่อทําให้ดูใหม่ตามยุคตามสมัยต่างหาก
จนบางคนเข้าใจว่ามันเป็นภาษาใหม่ไปแล้ว หากแต่มันคือรูปแบบของภาษาเก่าที่นํามาใช้ใหม่
ตามจุดประสงค์ของยุคสมัย อย่างไรก็ตามถ้าเราไม่รู้จักรากของภาษาเก่าก็จะไม่มีวันเข้าใจภาษา
ใหม่ๆที่ สร้างขึ้น หรือ แม้แต่ประโยคง่ายๆก็ยากที่จะเข้าใจ ..
